"Αν αγαπας κατι πολυ πρεπει να το αφησεις να φυγει.Αν γυρισει πισω ειναι δικο σου,αν οχι δεν το'χες ποτε."Μεγα λαθος!!! Πρωτ'απ'ολα , οταν εχεις στα χερια σου αυτο που αγαπας δεν το αφηνεις να σου φυγει για κανεναν λογο.Το δοκιμαζεις,το παιδευεις,αλλα δεν το εγκαταλειπεις !!! Δεν ξερεις ποτε τους λογους για τους οποιους μπορει να κρατηθει μακρια σου το ατομο που αγαπας.Δεν ξερεις αν αυτη τη "δοκιμη" τη λαβει ως απορριψη . Δευτερον,συχνα οι ανθρωποι επιλεγουΜΕ να επιστρεψουμε σε μια πρωτυτερη κατασταση απο την οποια ειχαμε φυγει,οχι γιατι δεν μπορουμε να υπαρξουμε χωρις αυτη,αλλα επειδη μας ειναι γνωριμη.Για σκεφτειτε το λιγο.Γυρναμε σε κατι για το οποιο εχουμε νιωσει ο,τι ηταν στο επακρο,επομενως δεν μας αγγιζει πια,δεν κινδυνευουμε. Ξερουμε πως να συμπεριφερθουμε και πως να διαχειριστουμε τα συναισθηματα μας.Στην ουσια,δεν προχωραμε τη ζωη μας,φτανουμε στο προτελευταιο σταδιο,αυτο της αποδοχης.Αναγνωριζουμε το τι μας συμβαινει .Καταλαβαινουμε οτι οσο και να προσπαθουμε να δειξουμε οτι γυρισαμε γιατι το θελαμε στην ουσια γυρισαμε γιατι δεν μπορουσαμε να παμε καπου αλλου.Ειναι σαν εκεινο το ζευγαρι παλια All star.Μπορει να εχουν χαλασει,να εχουν φθαρει,να εχουν σπασει,ομως εμεις φοβομαστε να διαλεξουμε ενα καινουριο χρωμα,σχεδιο μιας και εχουμε βολευτει εκει.Ακομα,κι αν δεν μας αρεσει να τα φοραμε πια,το κανουμε μονο και μονο επειδη ειναι αυτα που εχουμε προχειρα κοντα μας. Ξερουμε οτι δεν προχωραμε συνειδητα.Φοβομαστε το καινουριο για το οποιο δεν εχουμε νιωσει κατι και ειναι πολυ μεγαλο το ρισκο να ξεκινησουμε ξανα,ειδικα αν εχουμε ναυαγησει ηδη μια φορα.Οποτε,απλα γυρναμε εκει ξανα και ξανα μεχρι να ερθει καποιος να μας τραβηξει απο το χερι και να μας πει οτι η ζωη δεν περιοριζεται εκει.Να μας ταρακουνησει,να μας κρατησει σφιχτα και να μας δειξει οτι το παρελθον ειναι παρελθον,το παρον παρον και το μελλον μελλον.Ειναι εκεινος ο ανθρωπος που δεν θα μας "τεσταρει".Ειναι εκεινος ο ανθρωπος που θα μας ψυθιριζει καθε μερα στ'αυτι το ποσο εχουμε αλλαξει τη ζωη του.Ειναι εκεινος ο ανθρωπος που δεν θα μας αφησει ετσι !
Ανάβω ένα τσιγάρο
απ’ τα απαγορευμένα
πάντα το σκασιαρχείο
αγαπούσα πιο πολύ
ανάβω κι άλλο ένα τσιγάρο.
Στη δουλειά και στο σχολείο
στης αγάπης την αρένα
μια απόδραση ζητούσα
και μια άτακτη φυγή,
ώσπου φάνηκες εσύ!
Πήραν φόρα οι μελωδίες
και του έρωτα οι χημείες
και γεννήθηκαν τραγούδια
κι ένα όμορφο παιδί
ούτε το 'χα φανταστεί.
Είναι τώρα που μετράμε
κάπου δυο δεκαετίες
και κανένας πια δε θέλει
να το σκάσει από κει,
φτάνει δίπλα να είσαι εσύ.
Σε μιαν ανάσα
τόσα χρόνια τα χωράω
τα φιλιά σου κι όσες γράψαν μουσικές,σε μιαν ανάσα ...
Σε μιαν ανάσα, ότι έγινα σε σένα το χρωστάω
στο χρωστάω κι ο δειλός
δε το ξεστόμισα ποτέ.
Κι αν καμιά φορά με πιάνουν
κάτι ανόητες μανίες
και τα κάνω άνω κάτω
και τραβάω το σκοινί
του σκορπιού μου το κεντρί.
Βγάζω ,μάτια μου, ισόβια
σε κρυμμένες μου φοβίες
μη ξυπνήσω κάποια μέρα
κι έχεις εξαφανιστεί
μια ζωή χωρίς ζωή.
Σε μιαν ανάσα
τόσα χρόνια τα χωράω
τα φιλιά σου κι όσες γράψαν μουσικές, σε μιαν ανάσα...
Σε μιαν ανάσα, ότι έγινα σε σένα το χρωστάω
στο χρωστάω κι ο δειλός
δε το ξεστόμισα ποτέ
