Οταν ο χρονος σταματαει λοιπον ειναι εκει ακριβως που εχεις τη βαθυτατη αναγκη να σταματησεις και να δεις τη ζωη σου να περναει σαν τρεϊλερ μπροστα απο τα ματια σου.Ειναι εκει που εχεις αναγκη να επαναπροσδιορισεις το ποια εισαι,τι κανεις και που πηγαινεις,οσο κοινοτυπο κι αν ακουγεται αυτο,και να βρεις την ουσια της ζωης σου.Ειναι εκει ακριβως που σαββατοβραδο γυριζεις στο σπιτι σου αργα το βραδυ με τα ποδια και ξεκιναει να βρεχει δυνατα.Εσυ φορας ψηλοτακουνα και ο ηχος τους στο βρεγμενο πεζοδρομιο ειναι το μονο που αντηχει σε ολοκληρη τη γειτονια.Κι εκει με μισοβρεγμενα μαλλια,εναν κοτσο ετοιμο να καταρευσει,αβολα πλεον τακουνια και μισοχαλασμενο μακιγιαζ νιωθεις σαν ξεπεσμενη πριγκιπισσα.Κι ομως καπου εκει σου φυτρωνει η ιδεα να σταματησεις να τρεχεις,να ξεκινησεις να περπατας σταθερα,οσο πιο αργα μπορεις και να βαλεις στο κινητο σου να παιζει το "Μετρα τ'αστερια" και να κοιτας τον ουρανο σκεπτομενη οτι αυτο θα μπορουσε ευκολα να αποτελει σκηνη καποιας ταινιας που η πρωταγωνιστρια σκεφτεται υπερβολικα για την εποχη της.Δεν ακουγεται ομως εγωιστικο να βαζω τον εαυτο μου σε ενα τετοιο βαθρο???Αν η ζωη μας ομως ειναι οντως μια ταινια,ποιος γραφει το σεναριο τοτε ??? Κι αν το γραφουμε εμεις πως το αλλαζουμε???Κι αν οχι υπαρχει καποια λογικη εξηγηση που η ζωη μας εχει παρει την πορεια που εχει τωρα???Το μονο σιγουρο ειναι το τελος,αλλα ποτε ακριβως και ποιο τελος???Το τελος,γενικα μπορει να επελθει με την ενηλικιωση μας,οπου πλεον παυουμε να ειμαστε παιδακια και γινομαστε κυριοι του εαυτου μας.Μπορει να ερθει με ενα γαμο,το τελος της "μοναξιας" και να σημαινει την αρχη μιας νεας διαφορετικης ζωης.Μπορει ακομα να ερθει με μια εγκυμοσυνη και να σημαινει το τελος του αποκλειστικου και αμεταβλητου "εγω" μας και την αρχη μιας αμεριστης αγαπης για καποιον που στην ουσια αποτελει κομματι απο εμας.Στα 16 σου ,ομως,το τελος μπορει να ειναι οταν σταματας στη μεση του δρομου καθεσαι σε ενα πεζουλι,κοιτας τον ουρανο,αναλογιζεσαι τη ζωη σου κι εκει αποφασιζεις οτι με καθε τροπο θα τη διορθωσεις οσο παιρνει γιατι παντα στη γωνια καραδοκει το μεγαλο τελος,το οποιο ομως κανεις δεν μπορει να προβλεψει.
Υ.Γ. Μπορει αργοτερα να ντραπω που δημοσιευω αυτο το κειμενο ομως ειναι οτι σκεφτομαι και οτι νιωθω και ισως να πρεπει να γραψω καπου ολα αυτα για να μην ξεχναω τωρα και να θυμαμαι στο μελλον..............................
