"Θρασος.Ισως αυτο να χρειαζεται τελικα η ζωη πολυ θρασος και πιστη σε αυτο που θελεις και καποια στιγμη -ειναι σιγουρο θα το πετυχεις " Μεχρι εκει φτανω και μετα ολα οσα σκεφτομαι ξαφνικα εξαφανιζονται και δεν μπορω να γραψω.Τι πιο φριχτο απο το να μην μπορεις να βαλεις σε μια ταξη τις σκεψεις σου και να γραψεις.Εχω πολλες ιδεες για το τι να γραψω,αλλα ουσιαστικα καμια δεν αποδιδει.Και αναρωτιεμαι αυτο συμβαινει οταν το μυαλο σου ειναι αλλου.Οταν καθε στιγμη σκεφτεσαι καποιον -ή εστω οτι θα κοπεις στις πανελλαδικες (οι οποιες ερχονται σε δυο χρονια) και το Profficiency.Αυτη ακριβως τη στιγμη νιωθω σαν την
Sibyl Vane απο "Το πορτρετο του Ντοριαν Γκρεϋ" .Κι εκεινη εχασε το ταλεντο της οταν ερωτευτηκε τον Ντοριαν και δεν μπορουσε να παιξει στο θεατρο.Σημειωτεον,εκεινος σαν γνησιος αντρας -τρομαρα του- την παρατησε μολις την ειδε να εκτελει -κυριολεκτικα και μεταφορικα- την Ιουλιετα του Σαιξπηρ.Κι εκεινη τι εκανε ???? Πηγε και επεσε στον Ταμεση ή οποιο αλλο ποταμι ειναι τελος παντων στο Λονδινο.Εκεινος φυσικα μετανιωμενος ,κοιταζοντας το αψυχο σωμα της,σκεφτοταν τι ωραια θα ηταν αν δεν της ειχε πει ποσο αταλλαντη ηταν και ποσο τον ειχε πληγωσει με την διαλυμενη υποκριτικη της ικανοτητα.Ακουσε εκει ειχε πληγωθει ο κυριος.Παντως,σε αντιθεση με τη Sibyl δεν προκειται να πεσω σε κανενα ποταμι -δεν εχουμε κιολας εδω κοντα-.Αλλωστε η εμπνευση ειναι σαν τα JEANS στη μοδα.Παντα ειναι μεσα με τη μονη διαφορα οτι καπου καπου ξεπροβαλλουν πιο εντονα.Οσο για το αν ειμαι ερωτευμενη και γι'αυτο εχασα τη συγγραφικη μου ικανοτητα,δεν γνωριζω να απαντησω.Δεν το νομιζω,εκτος κι αν αυτο που αρνουμαι να παραδεχτω και διωχνω συνεχως απο το μυαλο μου,ειναι η πραγματικοτητα.Ομως πως ειναι δυνατον η αγαπη να μου στερει κατι που αγαπαω τοσο πολυ οσο αυτα που γραφω εδω.Οποιος ξερει ,παντως ας μου πει κι εμενα.
