you do something to me

Ενα βραδυ σου'χα πει.......

Δεν ξερω αν πρεπει να το γραψω,ισως να ειναι λαθος,αφηστε που δεν θελω να βαρυνω ακομη περισσοτερο την ατμοσφαιρα που επικρατει στο blog μου τον τελευταιο καιρο.Παντως,ειναι ενα απο τα μοναδικα πραγματα που μπορω να γραψω χωρις να κολλαω στη δευτερη γραμμη.Το να μετανιωνεις για διαφορα πραγματα ειναι,ΛΕΝΕ,οτι χειροτερο.Αυτο ακολουθησα γιατι πιστεψα οτι καλυτερα να μετανιωνω για κατι που εκανα,παρα κατι που δεν τολμησα.Υπαρχουν,ομως,πραγματα που απλως δεν πρεπει να τα αγγιζεις.Ισως πρεπει να τα αφηνεις και αυτα θα βρουν το δρομο τους.Αν αξιζουν και αν ειναι γραφτο να γινουν.Αν μια δυναμη που βρισκεται πολυ περα απο εμας το θελει και το πραγματοποιησει.Οπως εχω προσπαθησει δεκαδες φορες να δικαιολογησω στον αλλο μου εαυτο,τον πιο επικριτικο,τον πιο σκληρο,τον πιο δυσκολο οτι εκανα το εκανα γιατι φοβηθηκα.Φοβηθηκα να μην τολμησω,φοβηθηκα να χασω,φοβηθηκα να θαψω στην αμμο ενα σωρο συναισθηματα,για ακομη μια φορα,ελπιζοντας οτι οπως και στα παραμυθια θα ερθει ο πριγκιπας,θα με αρπαξει απο τη μεση ( και πολυ brutal o prince) και θα με σκασει στα φιλια.Γι'αυτο το λογο ειπα να παρω τη ζωη μου στα χερια μου και να κανω κατι εγω (οχι βεβαια να μιμηθω τον πριγκιπα αλλα κατι τελος παντων ).Το αποτελεσμα επαιξα και εχασα.Ε και ?! Τουλαχιστον ξερω οτι εγω δεν εμεινα να κοιταζω τη ζωη μου.Ξερω οτι εκανα οτι μπορουσα εστω και με λανθασμενο τροπο.Και επισης ξερω οτι πηρα το ρισκο και τολμησα.

Υ.Γ. :ΠΡΟΣΟΧΗ. Η συγκεκριμενη προτροπη δεν προτεινεται σε περιπτωσεις που το ρισκο ξεπερνα κατα πολυ τα "μετρα" σας (μπιχτη για μια φιλη ειναι αυτο) γιατι τοτε θα αντιμετωπισετε πραγματα που πολυ απλα το μικρο σας μυαλουδακι (ηλικιακα παντα) δεν μπορει να χωρεσει και να δεχτει.Κι οταν λεω μετρα,σιγουρα δεν εννοω κοινωνικο status ή το γοη του σχολειου.Αλλωστε για τα δυο τελευταια απλουστατα χεστηκαμε :P

Προσοχη δαγκωνει

"Υπαρχουνε στιγμες που οσο κι αν προσπαθω δεν μπορω να.............. συγκρατηθω".Και μην νομιζετε οτι μιλαω για κανα αγορακι που καθε φορα που το βλεπω χανω τα λογια μου,τρελαίνομαι και το μονο που σκεφτομαι ειναι οτι θα ηθελα να ημουν εγω η BELLA και αυτος ο EDWARD ( αυτο το θεμα θα το θεσουμε σε αλλο κειμενο) και να εχουμε happy end. Εχω παψει να πιστευω σε τετοια προ πολλου !!!Πολυ απλα τωρα εχω νευρα σε θεμα "κοινωνικο",τοσα πολλα που ειμαι διατεθειμένη να τσακισω ολο το δωματιο μου και μετα να τσακισω και τις σοκολατες στο ψυγειο-και δεν ειναι και υγειας-.Ομως,επειδη δεν ειμαι και τοσο πιτσιρικα πια,εχω βαλει μυαλο και πανω απ'ολα το παθημα μου εχει γινει μαθημα,δεν προκειται να κανω τιποτα απολυτως.Θα στεκομαι εδω ησυχη,χαλαρη και χωρις ιχνος θυμου (εξωτερικα) και θα το παιζω καλη.Προσοχη ομως γιατι ο αυθορμητισμος μου ορισμενες φορες αγγιζει το ζενιθ του και σιγουρα δεν θελει να τον γνωρισει ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ.Και ετσι για να μην ξεχνιομαστε εγω οτι θελω θα το πετυχω και οταν φτασω εκει που θελω τοτε για να δουμε ποιος θα ειναι τι!!!!!